Uprawy Peru: jedzenie
dla świata.
1) PAPA (Solanum tuberosum)
Ziemniak
(Solanum tuberosum) jest zielnych gatunków roślin należących do rodzaju Solanum
z rodem rodziny do Ameryki Południowej i uprawiane na całym świecie dla jej
jadalnych bulw psiankowatych. To został udomowiony w andyjskich wyżyn dla tych
mieszkańców około 8000 lat temu, a później został przywieziony do Europy przez
hiszpańskich konkwistadorów jako botaniczną ciekawości raczej niż jako roślina
żywności. Jego konsumpcja rosła, a jej uprawa rozwijała się na całym świecie,
aż do dzisiaj staje się jedną z głównych żywności dla człowieka.
2) QUINOA (Chenopodium quinoa)
Quinoa,
quinoa lub quinoa, to zboża rzekome chenopodioideae należące do podrodziny
Amaranthaceae. Jest uprawiany głównie w pasmie górskim Andów. Jest uprawiana
głównie w Andach, w Boliwii, Peru i Ekwadorze, które koncentrują 90% produkcji.
Obecnie jest uprawiana w ponad 70 krajach, w tym w Stanach Zjednoczonych,
Ekwadorze, Argentynie i Kanadzie.
Quinoa
była uprawiana w Andach przez około 5000 lat. Podobnie jak ziemniaki, była to
jedna z głównych potraw australijskich, przedwschodowych i andyjskich. Rośnie
od poziomu morza do wysokości 4000 m npm w Andach, choć jego największa
wysokość wynosi 2500 m.
3) CAÑIHUA (Chenopodium pallidicaule)
Cañahua
lub cañihua (keczua: qañiwa) jest rodzajem komosa biała (Chenopodium) podobny w
składzie do ryżowej. Jest to rodzimy gatunek Andów, z ponad 200 odmian, był
uprawiany od tysiącleci. Jest bogaty w błonnik białkowy i dietetyczny, bogaty w
fenol. Jest szczególnie odporny na susze i powodzie.
Jest
to ziarno andyjskie o wiele silniejsze niż komosa ryżowa jako pokarm, ale mało
znane. Ziarno, uprawiane w Boliwii w sposób biologiczny, było wymagane w 2017
roku przez NASA do produkcji batonów energetycznych i ciastek.
4) MASHUA (Tropaeolum
tuberosum).
Mashua,
mashwa, isaño isaño, Majua, cubio lub gorzki ziemniaka pochodzi z centralnego
Andes bulwiaste rośliny największa koncentracja w Kolumbii, Boliwii Ekwador
Peru i między 3500 a 4100 metrów. Jadalne bulwy są stożkowe i wydłużone z
ostrym wierzchołkiem. Jest bardzo rustykalny, może być uprawiany na ubogich
glebach, bez użycia nawozów i pestycydów, a jego plon może podwoić produkcję
ziemniaków.
5) MACA (Lepidium meyenii)
Maca
jest jednoroczną lub dwuletnią rośliną zielną pochodzącą z Andów w Peru,
rosnącą na wysokości do 4400 metrów nad poziomem morza. Inne popularne nazwy to
maca-maca, maino, ayak chichira, ayak willku.
Oprócz
stosowania w żywieniu, stwierdza się, że jego korzenie mają właściwości, które
zwiększają płodność. Andyjscy osadnicy od czasów starożytnych używali go do
poprawy swoich zdolności fizycznych i umysłowych. Przypisuje się także
korzystne właściwości dla układu nerwowego, zwłaszcza pamięci. Konsumpcja
rozprzestrzeniła się w Peru i jest eksportowana do różnych prezentacji (mąka,
kapsułki itp.) Jako suplement diety.
6) LUCUMA (Pouteria lucuma)
Lucuma
jest drzewem rodziny Sapotaceae, rodzimej i rodzimej do dolin andyjskich; jego
owoce, lucuma lub lluku uma w języku keczua, używane w gastronomii, w
przygotowaniu słodyczy, deserów i lodów.
Owocem
jest podłużna, często z zaokrąglonym wierzchołkiem stożka, i jest objęta
delikatnej skóry jasnej zieleni czy zielony, brązowy i zmiany w terminie. W
dojrzałych owocach miąższ jest żółto-pomarańczowy, niezwykle suchy i skrobiowy,
i bardzo słodki. Kultury andyjskie reprezentują je w ceramice.
7) SACHA INCHI (Plukenetia volubilis)
The
inchi, sacha inchi, sacha peanut, Inca peanut lub arachid jíbaro, jest pół-wieloletnią
i wieloletnią rośliną z rodziny Euphorbiaceae.
Plukenetia
volubilis jest rośliną hermafrodytyczną, o rozrostowatym wzroście, obfitych
liściach i gałęziach, ma wysokość 2 m; owoce to kapsułki o średnicy od 3 do 5
cm, odbarwione (4 - 5 - 7 kapsułek); Nasiona są ciemnobrązowe. Zawartość oleju
od 49 do 53% (oleje Omega 3, 6 i 9) i 33% białka. Może być spożywany jako
suszone owoce, mąka, herbatniki lub olej.
8) OLLUCO (Ullucus tuberosus)
Olluco,
Ulluku to kolejna roślina bulwiasta, pochodząca z andyjskiego regionu Ameryki
Południowej. Nazywa się olluco (Quechua ulluku), melloco, ruba. Tę bulwę zaleca
się spożywać w sałatkach, locros i sancochos. Jego spożycie jest powszechne na
obszarach wiejskich.
9) OCA (Oxalis tuberosa)
Oca
uqa ziemniaczana IBIA gęsi lub roślin uprawianych w górach Andes środkowej i
południowej i między 3000 i 3900 m w Andach przez jej słodki, bogate w skrobię
i jadalne bulwy. Inne nazwy: apiha, Huddles, apilla, Kawi (w Aymara) lamaki (w
kallawalla) Timbo, Quiba czerwony ziemniaczana lub huisisai; Gęś jest
substytutem i uzupełnieniem ziemniaka. Chociaż osiągnięcie dojrzałości trwa
dłużej, ma niższy plon, ale jest bardziej odporny na szkodniki, a zatem
gwarantuje stabilną produkcję. Jest to najbardziej uprawiana bulwa po ziemniaku
w centralnym regionie andyjskim.
10) YACON (Smallanthus sonchifolius)
Yacon,
llacon jest bulwa uprawiana w ciepłych strefach umiarkowanych Andów za ostre
tekstury i słodkim samego smaku.
Rośliny
wytwarzają dwa rodzaje korzeni: rozmnożone i zapasowe. Spreading korzenie rosną
pod powierzchnią gleby i produkować nowe pąki, które staną nadziemnych części
nowego zakładu. Korzenie do przechowywania są duże i jadalne, z bulwami
ważącymi do 1 kg.
Roślina
Yacon jest wieloletnia, mogą rosnąć do 1,5 do 2 m wysokości; Wytwarza małe,
żółte i dyskretne kwiaty pod koniec sezonu wegetacyjnego. W przeciwieństwie do
olluco lub oca, yacon może produkować komercyjną uprawę w tropikach.
W
1970 roku przybył do Japonii i rozprzestrzenił się na inne kraje w Azji,
zwłaszcza w Korei Południowej, Chin, Filipin, Tajwanu, a dziś jest powszechnie
dostępny na swoich rynkach. Rośnie bardzo dobrze w Nowej Zelandii, Australii
Południowej (w tym na Tasmanii).
korzenie
jadalne zawierają inulinę, cukier niestrawny, co oznacza, że chociaż mają słodki smak, cukry te nie są zaliczane do ludzkiego
metabolizmu. Dlatego korzenie są spożywane i stosowane w leczeniu cholesterolu
i cukrzycy; jest coraz częściej stosowany jako prebiotyk i słodzik. Ma prebiotyki
mające korzystny wpływ na florę jelitową; jego korzeń ma witaminy B1, B i C i
składa się głównie z wody i oligofruktanów.
Second
part
Segunda
parte
REFERENCJE
